Een eenzame donderdagavond in Almelo...

De exacte datum weet ik niet meer. Ook weet ik niet meer precies in welk seizoen het was. Het zal zo'n 6 jaar geleden zijn geweest. RBC eindigde zoals gebruikelijk in die tijden zo rond de 14e, 15e plek. De wedstrijd Heracles - RBC werd gespeeld op een donderdagavond. Geen busreis voor de supporters, en het was ook nog maar zeer de vraag of ik wel de wedstrijd zou kunnen bezoeken. Vervoer had ik wel, maar moest eigenlijk wel naar school. Toen men mij dus vroeg om met de auto mee te rijden, sloeg ik dat aanbod dan ook van de hand. Ik zei dat als ik zou komen wel in mijn eentje met de trein zou gaan, en hun bij het stadion zou ontmoeten. Op donderdag zelf hoefde ik maar een paar uur naar school, dus besloot om thuis te blijven van school en naar Almelo te reizen. Een flinke zit in je eentje...

Wat ik niet wist, was dat de jongen die zou rijden naar Almelo, de dag ervoor zijn auto in de prak had gereden en dus alle inzittenden had verteld dat hij niet kon rijden. Al met al kwam het er dus op neer dat hij iedereen afgebeld had...behalve mij !!

Aangekomen in Almelo, de bus ingestapt met de vraag, of er nog bussen reden naar het station als de wedstrijd was afgelopen. Een volmondig ja kreeg ik als antwoord en vertrok dus met dezelfde bus richting stadion. Daar aangekomen, het was nog vroeg, even een broodje gehaald, en gewacht op de spelersbus. Daar even een praatje gemaakt met wat spelers die vroegen of ik verdwaald was, en mijn oranje RBC-sjaaltje bleef bij vrijwel niemand onopgemerkt. En dat heb ik geweten...

Want toen de spelers naar binnen gingen en de spelersbus ging parkeren, arriveerden in de verte 2 politiebusjes. Ze naderden en naderden, tot de 1 links van mij stopte, en de ander rechts van me. Die schuifdeur aan de zijkant ging open bij allebei de busjes en welgeteld 8 agenten stonden binnen no-time naast me. En toen riep er een door zijn mobilofoon: "Het is er maar eentje!"
En daar sta je dan, als scholiertje op een donderdagavond tussen 8 agenten. Op de vraag hoeveel supporters er nog kwamen antwoordde ik iets van "Ongeveer nog 4, geloof ik." De agenten keken elkaar aan alsof ze wilden zeggen: "Wat doen we hier dan?" Maar helaas...zelfs de andere 3 kwamen niet opdagen. Na een tijdje met de stewards geluld te hebben, besloot ik om 10 minuten voor tijd maar naar binnen te gaan. Ik wil afscheid nemen als er een steward aan me vraagt of ik liever in het uitvak wil zitten. Ik moet mijn lach inhouden en vertel de goede man dat ik wel op de hoofdtribune ga zitten.

De wedstrijd begon, en na 1 minuut staan we 1-0 achter. Sla mijn handen voor mijn ogen en denk even na over wat ik hier in godsnaam doe. Maar good-old Emile Dorst maakt 1-1, en de hoofdtribune schrikt op als ik met mijn sjaaltje sta te zwaaien.
Het word 2-1 voor Heracles, alvorens Roeken de eindstand op 2-2 bepaalt uit een corner.

Op weg naar huis dan maar weer...maar de buschauffeur zat verkeerd; geen bus. Taxi gebeld, naar het station laten brengen, en ik had op 5 minuten de laatste trein naar Roosendaal. Eenmaal in Roosendaal word ik wakker...ben weer thuis. Het is 2 uur als ik in bed lig...op tijd eruit. Andere dag weer naar school...

Danny